KPUV, weg ermee!
Eerder schreven wij al over de controle sandwich, een opeenstapeling van controle mechanismen in onder meer de GGZ, waarop zorgaanbieders worden afgerekend. Dat is onredelijk. De vele positieve reacties op dit artikel duiden er op dat er een breed draagvlak is onder zorgaanbieders om dergelijke methodieken af te schaffen.
Een nieuw konijn uit de hoed is de KPUV, de gemiddelde Kosten Per Unieke Verzekerde (KPUV). KPUV’s zijn het summum van de besparingsgedachte en niet in het belang van de zorgbehoevende patiënt.
Wat doet een KPUV?
De huidige contracten in de GGZ bepalen dat bij een overschrijding van een vastgesteld KPUV het meerdere moet worden terugbetaald. Dus je zorgt als zorgaanbieder dat je niet over het KPUV heen gaat. Een KPUV is een stimulans voor de zorgaanbieder om meer goedkope behandelingen te verrichten.
Op het eerste gezicht lijkt dit een goed idee, want dan besparen we met zijn allen veel geld, toch?. Maar er is een forse keerzijde. Want wat betekent dit voor dure patiënten? Let wel: die kiezen daar niet voor. Maar met een KPUV is iedereen hen liever kwijt dan rijk, want zij zijn slecht voor je gemiddelde.
Door het hanteren van een KPUV creëer je een stimulans om minder zorg te leveren en om patiënten zorg te gaan onthouden die deze wel nodig hebben. Willen wij dit? Willen wij wachten totdat dure patiënten van deur tot deur moeten leuren tot ze eindelijk een zorgaanbieder hebben gevonden die hen wel wil behandelen? Of is het niet beter om ons nu al achter het hoofd te krabben en ons af te vragen waarom wij überhaupt werken met dit soort mechanismes, die prikkels geven met ongewenste gevolgen.
In hoeverre vinden wij het als maatschappij acceptabel dat zorgverzekeraars financiële risico’s die verband houden met de onberekenbare kosten van de patiënt leggen bij de zorgaanbieder? In hoeverre is het ethisch te verantwoorden dat wij de zorgaanbieder opzadelen met de afweging: meer zorg leveren en terugbetalen of geen zorg meer leveren? Is dat niet onredelijk of in ieder geval onwenselijk? Is het niet juist het bestaansrecht van verzekeraars om dit soort risico’s te lopen? Is het niet zo dat juist verzekeraars voor dit soort risico’s financiële buffers moeten aanhouden, buffers die zorgaanbieders niet hebben?
Wij zijn mening dat met KPUV’s weer een controle mechanisme wordt ingebouwd in de contracten tussen zorgverzekeraars en zorgaanbieders, waartegen zorgaanbieders nee zouden moeten zeggen. Maar dat kunnen zij niet. Zeker voor dergelijke dure patiënten kan je het je niet veroorloven om genoegen te nemen met een lagere vergoeding als ongecontracteerde partij.
Het is tijd dat de politiek en toezichthouders kritisch kijken naar de toelaatbaarheid van dit soort bepalingen in overeenkomsten. Wij pleiten voor een verbod op dit soort kwantitatieve bepalingen in overeenkomsten. Het roer moet om, ook in de GGZ. Het is tijd voor een verbod op de KPUV. Kostenbeheersing prima, maar er zijn andere instrumenten om dat te doen.
