Niet contracteren kun je leren (Who’s the BOZ?)
Niet contracteren kun je leren: “Who’s the BOZ?”
In Nederland is er vooral onder kleinere zorgaanbieders een interessante ontwikkeling gaande. Zij kiezen er bewust voor om geen overeenkomst meer te sluiten met de zorgverzekeraar. De redenen hiervoor zijn divers. Zorgaanbieders klagen bijvoorbeeld vaak over een te laag omzetplafond, waardoor zij niet kunnen groeien. Dit raakt vooral nieuwe toetreders en innovatieve zorgaanbieders. Andere zorgaanbieders zijn gewoonweg de administratieve lasten, regeldruk en bemoeizucht van zorgverzekeraars zat. Onder veel zorgaanbieders bestaat bovendien het gevoel dat overleg met de zorgverzekeraar geen zin heeft.
De geboorte van de Bewust Ongecontracteerde Zorgaanbieder (BOZ).
Deze onvrede heeft geleid tot de BOZ: de “Bewust Ongecontracteerde Zorgaanbieder” (BOZ). Deze BOZzen worden een nieuwe trend. Opvallend is dat ook steeds meer grotere zorgaanbieders kritischer naar contracten gaan kijken en bij knellende plafonds of andere onwenselijke bepalingen in overeenkomsten serieus overwegen o
m “ongecontracteerd te gaan” of dat in de onderhandelingen melden als wegloopscenario. Want zonder wegloopscenario– of beter gezegd “level playing field”- heeft onderhandelen met een verzekeraar uiteindelijk weinig zin. Dan blijft het vaak tekenen bij het kruisje. Maar als grotere partijen of een kritische massa van kleinere partijen dit serieus overwegen, ontstaat er een andere dynamiek. Dat geldt nog sterker waar sprake is van zeer gespecialiseerde zorg of een grote zorgaanbieder in de regio met systeemfunctie. Want bij onvoldoende gecontracteerde zorg heeft een zorgverzekeraar een serieus probleem met zijn zorgplicht.
Een zorgverzekeraar die niet aan zijn zorgplicht voldoet, kan een verzekerde niet korten op de vergoeding wanneer deze naar een ongecontracteerde aanbieder is gegaan. De verzekerde had immers geen keuze. Per saldo loopt een zorgverzekeraar die onvoldoende zorg heeft ingekocht het risico alle kosten van een ongecontracteerde aanbieder te moeten voldoen. Een zorgaanbieder kan in die setting, via bijvoorbeeld een akte van cessie of betaalovereenkomst, ook zonder overeenkomst aanspraak maken op integrale vergoeding.
De opmars van de BOZ voor een beter level playing field
Voor een level playing field en echt inhoudelijke onderhandelingen over kwaliteit -en niet alleen P x Q- is de opmars van BOZzen een gezonde ontwikkeling. Want als iedereen alles klakkeloos tekent, werkt de markt niet. Zorgverzekeraars zullen gedwongen moeten kunnen worden om te luisteren naar (redelijke) voorwaarden van zorgaanbieders. Dat voorkomt uitdijende administratieve lasten en verschraling van de kwaliteit van de zorg. Dan is er ook iets te doen aan een te laag omzetplafond. En hoe fijn is het dat een meerjarencontract niet langer een gunst is aan de zorgaanbieder, maar ook het belang van de zorgverzekeraar? Dat soort dingen bereik je alleen bij een goede onderhandelingspositie.
Niet contracteren kun je leren
Voor een beslissing om geen overeenkomst aan te gaan komt wel wat kijken, vergist u zich niet. Maar het is altijd zinvol dit te onderzoeken, los van de vraag of het wel of niet als optie wordt gezien. Het betekent een goede oriëntatie op mogelijke gevolgen en een helder stappenplan. Niet contracteren kun je leren. Wat ons betreft is 2017 het jaar waarin zorgaanbieders zich serieus gaan oriënteren op de voor- en nadelen van het werken zonder overeenkomst en dan zien we vanzelf: “Who’s the BOZ?”.
