Zorgverzekeraars hanteren elk hun eigen inkoopbeleid. Daarin wordt standaard onderscheid gemaakt tussen vrijgevestigde zorgaanbieders en instellingen. Verder geldt een ander beleid als je basis GGZ levert gespecialiseerde GGZ of een combinatie van beide. Een tussenvariant die veel Zorgverzekeraars kennen zijn de zogenaamde groepspraktijken. Zoals aangegeven heeft de groepspraktijk geen plek gekregen in het kwaliteitsstatuut en hanteren verzekeraars voor deze vorm verschillende voorwaarden.
Op hoofdlijnen zijn de minimale vereisten zoals opgenomen in het inkoopbeleid voor alle verzekeraars gelijk. De inkoopeisen die bij alle verzekeraars in ieder geval terugkomen zijn:
- Het bezitten van een geldig kwaliteitsstatuut volgens sectie III
- Bezitten van een geldige WTZa-vergunning
- Het zichtbaar voldoen aan de Zorgbrede Governance Code
- Een inschrijving bij de Kamer van Koophandel
Juist de nuances in het inkoopbeleid zorgen ervoor dat het van belang is om vooraf goed te beoordelen of u aan de voorwaarden voldoet en dus in aanmerking komt voor een overeenkomst. Het is daarom verstandig u goed te laten informeren over de verschillen om in aanmerking te komen voor een overeenkomst en te beoordelen of u daar aan voldoet.
Wat zijn de verschillen waar u aan moet denken?
Zoals gezegd zullen de minimale vereisten om in aanmerking te komen voor een overeenkomst grotendeels gelijk zijn voor vrijgevestigde zorgaanbieders en instellingen. Los van enkele organisatorische wijzigingen zullen de contractuele bepalingen echter wel veranderen. Voor kleinere instelling zal er in het contact met de zorgverzekeraar nog niet veel veranderen. Voor grotere instellingen kan het echter wel voorkomen dat van digitaal contracteren een onderhandeling met de verzekeraar mogelijk is.
Verder zal ook in de uitvoering van de overeenkomst het nodige wijzigingen. Zorgverzekeraars stellen strengere normen aan instellingen. Waar bij vrijgevestigde zorgaanbieders zorgkostenplafond steeds meer worden losgelaten gelden de zorgkostenplafond wel als harde norm bij een instelling. Daarbij komt dat bij verschillende zorgverzekeraars niet alleen zal worden afgerekend op basis van de totale plafondoverschrijding maar ook andere afrekenmethodieken worden gehanteerd. Zo hanteren de meeste verzekeraars een maximaal bedrag voor gemiddelde kosten per unieke verzekerde. Daarnaast gelden maximale normatieve uurtarieven en wordt strenger afgerekend op basis van productmix en ligdagen.
Al deze afspraken worden instellingsbreed gemaakt. Dat wil zeggen dat één omzetplafond wordt vastgesteld met een normatief uurtarief, of gemiddelde kosten per unieke verzekerde. De eindafrekening vindt dan plaats op basis van alle declaraties die op de AGB code van de instelling als geheel zijn binnengekomen. Het handelen van de ene behandelaar heeft dus direct effect op het handelen van de andere. Een eventuele afrekening vindt dan op instellingniveau plaats. Het is daarom zaak om duidelijk afspraken te maken over het interne beleid, interne afrekening etc.
Dit kan tevens van belang zijn op het moment dat materiële controles aanleiding bieden tot terugvordering van een (deel) van de ingediende nota’s, zeker indien dit deel specifiek ziet op de declaraties van één behandelaar. Ook dit zal op instellingsniveau worden afgerekend.
Instellingen hebben over het algemeen meer groeimogelijkheden. Vrijgevestigde zorgaanbieders krijgen meestal een omzetplafond toegekend gebaseerd op het aantal te werken uren waarbij uitgegaan wordt van een 36-urige werkweek. Bij instellingen worden omzetplafonds vaak gerelateerd aan historische omzet. Als instelling kunt je makkelijker uitbreiden door extra zorgverleners in dienst te nemen of een extra zorgverlener tot de instelling toe te laten, maar daarbij moet u wel op voorhand hebben vastgesteld dat de zorgverzekeraar ook aanvullend budget zal toekennen.
