Van panfluitmuziek tot een omzetplafond

Niet lang geleden had ik het genoegen om te mogen verblijven in Villa Union, een klein dorpje in Argentinië, vlakbij de grens met Chili. En in dat dorpje was een hotel. Het was een mooi hotel met ruime kamers, mooi gelegen. Bij het ontbijt speelde een CD met de panfluit versie van 20 hits uit de jaren ‘80 en ‘90.

Na een dagje bezienswaardigheden in de omgeving bekeken te hebben besloten wij ’s avonds ook maar te eten in het hotel. Het was immers een klein dorpje en veel andere gelegenheden waren er niet. Tijdens de overigens prima maaltijd viel ons al op dat dezelfde panfluitmuziek op de achtergrond speelde.

De volgende ochtend bij het ontbijt, u raadt het al, wederom dezelfde panfluitmuziek. Diezelfde middag, als wij wat informatie vragen bij de balie van het hotel, nog steeds dezelfde panfluitmuziek. En op dat moment werd ons duidelijk dat deze werkgever, onbedoeld, bezig was met een subtiele vorm van marteling: het dag in dag uit blootstellen van je werknemers aan dezelfde – best wel irritante – panfluitmuziek.

Nu zal dit geen opzet geweest zijn van de werkgever, maar als werknemer word je op den duur wel knettergek. Tenzij je op een gegeven moment in staat bent de muziek totaal te negeren.

In de zorg hebben wij ook zo’n panfluit CD. Daarmee doel ik op de volumemaatregelen in de zorg, zoals het omzetplafond, afspraken die zien op gemiddelde kosten per unieke verzekerde, de behandelindex, bandbreedte afspraken in de wijkverpleging, etc. Het zijn dit soort volumemaatregelen die in de dagelijkse praktijk van de zorgverlening irritante achtergrondmuziek zijn, die irritatie opwekt en problemen veroorzaakt.

Zo nu en dan zegt iemand er wat van, worden de vervelende effecten van de volumemaatregelen benoemd, zoals patiëntenstops en het negatieve effect op de wachtlijsten. Dit soort berichten kan je vergelijken met een verzoek van een werknemer of een gast in het hotel die aan het management aangeeft dat dezelfde CD nog steeds in de speler zit op auto-repeat en dat daar iets aan gedaan moet worden.

Het niets doen aan deze volume maatregelen is vergelijkbaar met het hotelmanagement dat dit bericht negeert en de CD er gewoon in laat zitten. De vrees dat het treffen van maatregelen meer kosten met zich zal brengen is reden om niets te doen. Kennelijk is de manager van het hotel niet bereid te investeren in een Spotify account of wat nieuwe CD’s, ook al zou dat voor zowel de klant als het personeel een verademing zijn. Op dit moment is er niet veel meer mogelijk dan dat je kan vragen de volumeknop wat terug te draaien (als je aan je plafond zit kan je soms verruiming krijgen).

Dus iedere keer als ik weer iets lees over een omzetplafond of soortgelijke maatregel, dan denk ik aan Villa Union en de CD met de panfluitmuziek. En ook al is het misschien zinloos, als gast van het hotel ga ik toch weer naar de receptie om aan het management te laten weten dat dezelfde CD er nog steeds in zit en dat ze daar wat aan moeten doen. Want ook het personeel en de andere gasten verdienen het dat er mensen zijn die op dat vlak voor hun op komen. En als het dan niet mogelijk is om een ander geluid te laten horen, laten we dan in ieder geval kijken of de volumeknop wel naar nul kan.